De anderhalve meter samenleving. Een flinke onderlinge afstand en al zeker geen handen geven, drie zoenen of innige knuffels bij de begroeting. Wat een heerlijkheid! Van mij mag het zo blijven; ik houd niet van dichtbij. Het is ook nergens voor nodig, dat kleffe gedoe. Waarom moeten we per se lichaamsdelen tegen elkaar aan wrijven, terwijl we elkaar ook al hebben aangekeken én "hallo" hebben gezegd? Is dat niet een beetje dubbelop? Of strikt genomen, trippelop?
Misschien ben ik er wel te autistisch voor, maar ik kan er werkelijk met mijn atypische brein niet bij. Handen geven vind ik al vervelend, vaak erg in mijn ruimte maar vooral vreemd. "Alstublieft, hier heeft u mijn uitgestrekte vingers en daarna wil ik ze terug." Waarom? En nu, de gestrekte arm van beide partijen opgeteld is al zo ongeveer 1,5 meter, dus heláás geen ruimte meer om handen vast te pakken. Verder, hoe weet ik of die ander wel zijn handen heeft gewassen na toiletbezoek? En meestal doet het ook nog pijn (TOS, een vorm van RSI): de ander knijpt en ik knijp terug (au) of ik laat me fijnknijpen (ook au). En dan dat gelebber, die drie zoenen, vreselijk! Een jeugdtrauma dat me altijd bij zal blijven.
Vroeger moest ik als klein meisje al op verjaardagen de hele kamer rond, álle ooms en tantes feliciteren en als ze oud genoeg waren ook nog eens neven en nichten, met een hand geven EN 3 zoenen op de wangen. Een vreselijk, veel te dichtbij en behoorlijk viezig ritueel. Maar het hoorde erbij, dus deed ik het braaf. Iedereen kuste over de plekken van de ander heen, waardoor ze eigenlijk ook elkaar weer kusten, keer op keer. De familie hield een kwijlfestijn en had er geen idee van hoeveel bacterieën en potentiële ziektekiemen daarmee werden uitgewisseld.
Niemand leek zich bewust van de hoeveelheid rondgaand slijm en niemand leek het hele proces erg te vinden. Behalve ik. Ik moest daarna nog uren bij die verjaardag zijn, terwijl ik eigenlijk zo snel mogelijk thuis mijn handen en wangen had willen ontsmetten. Iew, allemaal speeksel en lippenstift (dat er soms ook met de vingers weer werd afgehaald, of eigenlijk, uitgesmeerd...). En niets dat ik eraan kon doen. Zagen die tantes mijn gruwel niet, terwijl ze me aan mijn voorzichtig uitgestoken handje tot heel vlakbij hun wangen trokken? De gekuste plekken voelde ik nog de hele middag zitten, als een soort gloeiende smetvlekken op mijn gezicht.
Dit soort overdreven innige en onhygiënische rituelen hebben we toch helemaal niet nodig? Dat is ook wel gebleken: we doen ze nu al maanden niet en de wereld draait nog steeds.
Inmiddels heb ik een "coming out" gehad over het handen geven en zoenen. En aan nieuwe mensen vraag ik al op afstand: "Mag het handsfree?"