EerlIk

Het wordt vaak gezegd van autisten en ook voor mij is het waar: ik ben ontzettend eerlijk. Maar ook een beetje té. Sinds ik weet dat ik anders ben ("atypisch"), herinner ik me steeds meer situaties waarin die eerlijkheid zorgde voor vreemde, onduidelijke en soms ronduit gênante situaties.

Met Grote Boze Ex bijvoorbeeld.
(Ik mag hem eigenlijk niet zo noemen; hij is verantwoordelijk voor zo'n 90% van mijn trauma-narigheid, die na 3 intensieve maandenlange behandelingen nog onverminderd aanwezig is en gelukkig nu redelijk onder controle met medicatie.)
Met Grote Boze Ex kreeg ik eens zomaar ruzie over de uitzet van een niet-bestaande baby. Uit het niets vroeg hij hoe belangrijk ik traditie vond, zoals spullen uit de familie. Want zijn toekomstig nageslacht moest en zou in het houten kribje waar al drie generaties in hadden gelegen. Waarop ik zei dat die van Ikea waarschijnlijk comfortabeler, schoner en praktischer waren en vermoedelijk minder houtworm bevatten. Hij was behoorlijk pissig (en gelukkig in het openbaar).

Niet veel later verliep de ontmoeting met zijn ouders ook niet prachtig. Moeder Ex vroeg al snel of ik van kinderen hield. Ze overviel me zo met haar vraag dat enige tact niet meer mogelijk was. Dus ik antwoordde: "Nou nee, eigenlijk heb ik er best een hekel aan." "Ook kleine kinderen?" "Ja, die vooral, die zijn zo vies!" Waarna ze me vertelde dat de zus van Ex met haar tweejarige zoontje zo zou komen. Een lange, pijnlijke stilte was het gevolg. Het zou daarna niet meer goedkomen tussen ons.

Schoonouders zijn altijd heel eng voor mij geweest. Ze willen van alles weten en ik wil zo graag aardig gevonden worden, dat ik door de stress vaak juist de verkeerde dingen zeg. De eersten, van mijn jeugdliefde, waren op zich heel vriendelijk, maar ik kon van de zenuwen geen normaal gesprek met ze voeren. Zijn moeder had een appeltaart gebakken. Best lekker, tot ik er een haar in vond. En mijn primitieve, erg eerlijke reactie het overnam. "Gadverdamme!" riep ik, "er zit een hele haar in!", terwijl ik er langzaam aan trok om hem eruit te halen. Lang, blond, gekruld; duidelijk van zijn moeder. No way dat ik dat stuk nog op ging eten! Achteraf zie ik pas hoe lullig mijn reactie was, zeker nadat ik geen ander stuk wilde "omdat daar ook haren in kunnen zitten".

Wie eerlijkheid belangrijk vindt, heeft aan een autist een hele goeie. Maar tact zit niet altijd bij dat pakketje inbegrepen.