Nietgezel

"Heb je een vriend?" Op zich een logische vraag van een nog onbekende man. Helaas bij mij één zonder logisch antwoord. 'Nee, ik heb geen vriend. Tenminste, niet in de zin van een partner.' "Dus je bent vrijgezel?" 'Nou nee, ik ben niet beschikbaar of op zoek.'

In tegenstelling tot wat veel mensen - en ik vroeger ook - denken, bestaat daar nog een heleboel tussenin, een partner ja of nee. 'Ik heb twee liefdes en dat vind ik wel genoeg.' Voor mij zegt dat alles, maar mijn gesprekspartner snapt er weinig van. En bedenkt dan: "O, dus je bent polygaam?" Ineens komen er lichtjes in zijn ogen, de interesse neemt merkbaar toe. Dat klinkt spannend! 'Nou nee, ik zei toch net dat ik geen partner heb?' Er zijn twee mannen in mijn leven van wie ik oprecht hou en die heel dichtbij mogen komen. Als enigen. Voor een kus of een knuffel. Maar verder niet. 'Ik denk dat ik aseksueel ben.' "Ach welnee, dat kán niet..." En dan moeten er ineens telefoonnummers worden uitgewisseld. Wat dus écht niet gaat gebeuren. Ik was toch duidelijk genoeg?

Niet lang geleden kwam ik erachter dat ik aseksueel ben. We dachten dat het door trauma kwam, maar ook na al die therapie: het bleef. Ik heb uit mezelf geen behoefte om iemand te bespringen. Om overal aan dat lijf te gaan zitten. Maar het spel van flirten en verleiden, het glimlachen en wegkijken, dat vond ik vroeger wél ontzettend leuk. En een kusje kon er ook nog wel vanaf. Maar alles daarna hoefde van mij niet zo. Dat moeilijke gefrut en gewrijf van onderdelen tegen elkaar aan, dit moet hierin en dat zit daar, zo ingewikkeld, onpraktisch en stiekem best wel vies. Liever blijven hangen in die onschuldige fase van handen vast huppelend over straat en af en toe een kusje stelen. Ik heb gewoon geen zin in al die blote lichaamsdelen!

De volgende keer dat deze vriend-vraag komt, heb ik mijn antwoord klaar. 'Nee, ik ben gestopt. Ik ben nu niet-gezel.'