AutIkme

Ik ben gewoon heel geordend. Dacht ik. Ik ruim gewoon graag op een logische manier op. Ik ben gewoon graag bezig met systeempjes, met samenvatten, met handige dingen bedenken. Ik zet gewoon graag spullen netjes neer. Ik let goed op wat anderen doen en hoe; dat neem ik over. Want ik voel me graag "gewoon". Ik word rustig van orde en ben heel sfeergevoelig. Van mij hoeft de radio of de tv niet aan. En ik ben vast niet de enige die enorme angst heeft om iets te zeggen in een vergadering. Maar misschien ben ik wel de enige die gesprekken voorbereidt in haar hoofd, met allerlei wendingen erbij, zodat het er later vloeiender uitkomt. Ik hou van duidelijkheid. Straks of zometeen zegt me niets: over hoeveel minuten bedoel je? En als ik iets beloof, kom ik het letterlijk na. Andersom verwacht ik dat ook. Niet half of ongeveer. Wat ik zeg, bedoel ik precies zo. Niet met iets erachter, geen verborgen boodschap. Gewoon, precies zoals ik zeg.

Niet dus. Twee jaar geleden - op mijn 38e - bleek ik een vorm van Autisme te hebben, die vroeger Asperger werd genoemd. En met terugwerkende kracht ben ik dus helemaal niet zo gewoon. Mijn hersenen werken anders, ze zijn anders bedraad en daardoor kost het verwerken van informatie en het leggen van verbanden mij veel meer tijd en energie dan "gewone" mensen. Ik krijg alles op 6 kanalen binnen (hoewel dat wisselt natuurlijk) en bepalen wat belangrijk is, kost moeite. Maar in al die jaren heeft niemand dat gezien. Ik zoek patronen, overal waar ik ben. Als kind al in stoeptegels als ik even moest wachten. Als volwassene ook en ik kan me er oprecht aan storen als iemand een draad op het dak heeft vastgezet en dan eenmaal niet het juiste aantal dakpannen tussenruimte heeft gehouden. Ik leg mijn spullen recht en logisch neer, afwas wordt direct afgespoeld en in de machine gedaan, ik heb spullen en shirts in even aantallen en mijn kleding is geordend naar warmte, materiaal en vervolgens op kleur (ja, zoveel kleding heb ik dus). Als het ergens druk is, wil ik vluchten. Zonder oordopjes en rustgevende medicatie ben ik al snel niet meer aanspreekbaar. Met mijn lijf ben ik onhandig. Met mes en vork eten kan ik nog steeds niet: ik wissel af zodat ik allebei met rechts gebruik. De gymjuf kwam eens naast me lopen met het commentaar "wat ren jij raar". Zonder uit te leggen hoe ik dan wél moest rennen. En ik stoot me regelmatig. Maar daar heeft ook nooit iemand naar gevraagd. Blijkbaar is het allemaal niet opgevallen.

Ik heb WO niveau en heb na het gymnasium een universitaire studie afgerond. Ik heb ook op dat niveau gewerkt. De middelbare school was qua lessen relatief makkelijk. De tijd ertussen lastiger. Mijn bijbaantje als caissière was een mazzeltje: het was in de avond, toen supermarkten pas net na vijven open bleven. Heerlijk rustig. Op de uni had ik amper colleges, het was vooral zelfstudie en dat heeft ook veel gescheeld. Bijbaantjes waren net te doen. Later op mijn werk werd ik gek van de stress als ik moest overleggen of als de telefoon ging, maar dat heette onzeker. Doordat ik mezelf constant stoerder voordeed dan ik was, werd mijn enorme onderliggende angst gelukkig niet opgemerkt. En dat ik het af en toe niet meer kon overzien, evenmin. Ik werkte keihard om "gewoon" te zijn: een dagelijkse dubbeltaak. Heel lang was dat nog net genoeg. Maar als ik op mijn lichamelijke klachten niet was uitgevallen, had het niet lang geduurd voordat de stress de strijd zou winnen.

Pas nu ik een in Autisme gespecialiseerde begeleidster heb, leer ik wat "mijn" Autisme precies inhoudt en dat is verrekte confronterend. Ze komt zoveel mogelijk aan huis en is nauw betrokken bij wat ik doe. Dus weet ze precies de vinger op de zere plek te leggen. Ik leer van haar veel meer dan van de modules bij de GGz, die ik uiteraard gevolgd heb. Sinds een paar weken ben ik bijvoorbeeld bezig mijn woonkamer te veranderen en dat vindt zij wel erg snel gaan. Ze linkt mijn enorme vermoeidheid van de afgelopen weken daaraan en zegt dat ik er voorlopig mee moet stoppen. En dat voelt zó oneerlijk. Want een ander kan dat wél. Gelukkig staan er alleen nog een paar lampen op de planning. Ze gaat het me binnenkort uitleggen. Eerst moet ik uitrusten. Ik zit nu op een hele fijne plek die speciaal daarvoor bedoeld is. 4 dagen rust, niets doen en niemand hoeven spreken. Heerlijk.

Tot gauw!